Kręgozmyk to schorzenie kręgosłupa, które polega na przesunięciu się jednego kręgu względem drugiego, co może prowadzić do ucisku na nerwy i bólu kręgosłupa. Najczęściej dotyczy to kręgów lędźwiowych, ale może również występować w innych częściach kręgosłupa. Wyróżnia się kilka rodzajów kręgozmyku, w zależności od przyczyny i kierunku przemieszczenia.

 

Przyczyny

Wrodzone wady budowy kręgów.
Urazy i przeciążenia kręgosłupa.
Zwyrodnienia krążków międzykręgowych.
Osłabienie struktur stabilizujących kręgosłup.

Objawy

Ból pleców – nasilający się przy ruchu i długim staniu.
Sztywność kręgosłupa, ograniczenie ruchomości.
Objawy neurologiczne - ból promieniujący do nóg (w przypadku ucisku na nerwy).
Osłabienie mięśni i zaburzenia czucia w kończynach dolnych

Bóle głowy - W przypadku kręgozmyku szyjnego mogą występować bóle głowy, zawroty głowy i szum w uszach.

Jakie są możliwości fizjoterapeutyczne w przypadku kręgozmyku:

Terapia manualna – delikatna mobilizacja, rozluźnianie mięśni.
Kinezyterapia – ćwiczenia wzmacniające core i stabilizujące kręgosłup.
Super Indukcyjna Stymulacja (SIS) – działanie przeciwbólowe i regeneracyjne.
Kinesiotaping – wsparcie stabilizacji kręgosłupa.
Masaż tkanek głębokich – zmniejszenie napięcia mięśniowego.
Laseroterapia– przyspieszenie regeneracji tkanek.

Zalecenia w przypadku kręgozmyku:

Unikaj długiego siedzenia i pozycji wyprostu – odpoczywaj w pozycjach odciążających

Ćwicz regularnie – wzmacniaj mięśnie core i stabilizujące kręgosłup.

Unikaj dźwigania ciężarów – zwłaszcza w pozycji pochylonej.

Dbaj o prawidłową postawę – powinno minimalizować się ruchy zgięcia do przodu i tyłu

Stosuj techniki przeciwbólowe – ciepło, elektroterapię, masaż rozluźniający.

Rozciągaj napięte mięśnie – szczególnie biodrowo-lędźwiowe i przykręgosłupowe

 

Rokowanie

Rokowania w przypadku kręgozmyku są na ogół dobre, a większość pacjentów może prowadzić normalne życie. Kluczowe czynniki wpływające na rokowanie to stopień przemieszczenia kręgów, przyczyna kręgozmyku i zaangażowanie pacjenta w leczenie. W większości przypadków leczenie zachowawcze przynosi pozytywne rezultaty, ale w niektórych sytuacjach konieczna jest operacja. Powrót do życia zawodowego następuje zwykle szybciej, choć też zależy od wykonywanej pracy. Następuje po trzech do sześciu miesiącach od operacji.