Kolano skoczka, znane również jako entezopatia więzadła rzepki, to stan zapalny, który dotyka więzadło rzepki, czyli strukturę łączącą rzepkę z kością piszczelową. Stan ten jest szczególnie powszechny u osób uprawiających sporty, które wymagają częstego skakania, takie jak koszykówka, siatkówka czy piłka ręczna, ale może dotknąć również osoby, które nie są aktywne fizycznie.

Przyczyny:

• Nadmierne obciążenia (np. bieganie, skakanie, szybkie zmiany kierunku).
• Osłabienie mięśni czworogłowych uda.
• Brak odpowiedniej regeneracji i rozgrzewki.
• Nieprawidłowa technika ruchu.
• Mikrourazy - powtarzające się mikrourazy więzadła prowadzą do stanu zapalnego i uszkodzenia tkanek.
• Waga: Nadwaga może zwiększać obciążenie stawu kolanowego i predysponować do rozwoju kolana skoczka.
• Choroby: Niektóre choroby, takie jak cukrzyca czy choroby autoimmunologiczne, mogą zwiększać ryzyko rozwoju tego schorzenia.

Objawy:

• Ból: Głównym objawem jest ból w przedniej części kolana, w okolicy rzepki. Ból nasila się podczas aktywności fizycznej, szczególnie podczas skakania, biegania, wchodzenia po schodach.
• Tkliwość: Okolica więzadła rzepki jest tkliwa na dotyk.
• Obrzęk: Może wystąpić obrzęk w okolicy rzepki.
• Sztywność: Rano kolano może być sztywne i wymagać rozruchu.

Postępowanie i metody fizjoteraputyczne:

• Terapia manualna – mobilizacje rzepki i techniki rozluźniające mięśnie uda.
• Ćwiczenia ekscentryczne – wzmacnianie mięśnia czworogłowego uda (np. przysiady na pochyłej powierzchni).
• Kinesiotaping – odciążenie więzadła rzepki, redukcja bólu.
• Terapia falą uderzeniową – przyspiesza regenerację i poprawia ukrwienie.
• Super Indukcyjna Stymulacja (SIS) – działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.
• Laseroterapia – redukcja bólu i stanu zapalnego.
• Masaż tkanek głębokich – rozluźnienie napiętych mięśni i poprawa elastyczności ścięgna.

Zalecenia:

• Odpoczynek i unikanie przeciążeń – ograniczenie skoków, biegania i dynamicznych ruchów.
• Ćwiczenia ekscentryczne – wzmacnianie mięśnia czworogłowego (np. przysiady na pochyłej powierzchni).
• Rozciąganie mięśni uda i łydek – poprawa elastyczności i zmniejszenie napięcia.
• Chłodzenie kolana – krioterapia po wysiłku dla zmniejszenia bólu i stanu zapalnego.
• Stopniowy powrót do aktywności – zwiększanie obciążeń pod kontrolą fizjoterapeuty.
• Ergonomia ruchu – korekta techniki biegu, skoków i lądowania.
• Noszenie stabilizatora lub tapingu – odciążenie więzadła rzepki.

Rokowanie:

Rokowanie w większości przypadków jest dobre – większość zmian udaje się wyciszyć bez ingerencji operacyjnej, a w przypadku konieczności operacji pacjenci po zakończeniu rehabilitacji także wracają do pełnej sprawności. Niemniej jednak proces dochodzenia do zdrowia jest bardzo długi – rehabilitacja jest długotrwała, konieczne jest wprowadzenie także modyfikacji w treningach. Przewlekłe dolegliwości – leczenie może trwać 3-6 miesięcy.